O książce: rok / Bajki Capka zostały po raz pierwszy zebrane w wydanej w 1946 roku książce "Bajki i przypowieści". W książce znajdują się bajki, które powstawały na przestrzeni prawie dziesięciu lat, od końca lat 20. aż do śmierci pisarza. Bajki Capka wyróżniają się wyjątkową lapidarnością (składają się przeważnie z jednego lub dwóch zdań), trafnością aforystyczną i precyzją myślenia. Ułożone chronologicznie bajki pozwalają prześledzić ewolucję ideową Capka, coraz głębszą świadomość pisarza sytuacji politycznej epoki, która zaprowadziła go w połowie lat 30. XX w. do obozu walki antyfaszystowskiej. W bajkach z przełomu lat 20. i 30. wyśmiewano głównie uniwersalne przywary ludzkie: głupotę, drobnomieszczańską ciasnotę; Capek wkłada w usta zwierzętom, ptakom i roślinom aksjomaty mieszczańskiego „zdrowego rozsądku”, które nabierają ironicznego wydźwięku. Od 1933 roku wiele bajek zostało wypełnionych niezwykle istotnymi treściami społecznymi. Zamiast nieszkodliwego humoru pojawia się w nich zła, krytykująca satyra. W 1933 roku, zaraz po puczu Hitlera w Niemczech, Capek opublikował całą serię bajek skierowanych przeciwko niemieckiemu faszyzmowi. Wracając do faktów historycznych dotyczących krwawej przemocy i tyranii, Capek podaje druzgocący opis nowych władców Niemiec. Już same tytuły tych bajek są dość charakterystyczne („Nero”, „Atilla”, „Dyktator”, „Po nocy św. Bartłomieja”, „Konkwistador”). Wiele bajek z lat 1936-1937 ma swoje źródło w ataku faszystowskich Włoch na Abisynię, a zwłaszcza faszystowskiej interwencji w Hiszpanii („Wojna o kolonię”, „Kolonizacja”, „Postęp”, „Przesłanie”, „DOBRA ROLA”, „Dowód „). Capek potępia nie tylko wojny podbojowe, ale także politykę neutralności prowadzoną przez państwa burżuazyjne („Dyplomacja”, „Neutralność”). Wypowiedzi Capka przesiąknięte są gniewem i bólem, piętnując zdradliwą politykę „ułagodzenia” agresora. Zachodni sojusznicy Czechosłowacji – Anglia i Francja w 1938 roku oraz tchórzliwe zachowanie rządu czechosłowackiego („Traktat międzynarodowy”, „Koza”, „Kuna w kurniku”, „Wilk”, „Stado owiec”, „Mysz” ). Prace te ukazały się dopiero w 1946 roku. Ostatnie aforyzmy cyklu „Skrawki”, napisane w 1938 roku, stanowią bezpośredni akt oskarżenia sprawców zdrady monachijskiej. Część z nich wyraża wyznanie wiary w humanizm bojowy, do którego Capek przychodzi dopiero w tych latach („Bądź chociaż nieszczęśliwy...”, „Tylko on naprawdę wierzy...").